بررسی تجربه ی خوددرمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: خوددرمانی رفتاری است که طی آن بیمار سعی می کند مشکلات مربوط به سلامت خود را، خود کنترل و مداوا کند. با توجه به شیوع بالای بیماری دیابت، پژوهشی کیفی از نوع فنومنولوژی با هدف بررسی تجربه ی خوددرمانی در مبتلایان به بیماری دیابت در شهر کاشان انجام شد. مواد و روش ها: در یک تحقیقی کیفی از نوع فنومنولوژی بیماران مبتلا به بیماری دیابت قندی نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه دیابت شهر کاشان و بستری در بیمارستان مورد مصاحبه ی نیمه ساختاری قرار گرفتند. همه ی مصاحبه ها پس از کسب موافقت کتبی بیماران ضبط شد و با روش کلایزی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در مجموع، 20 بیمار مورد مصاحبه قرار گرفتند که 14 نفر زن و 6 نفر مرد بودند. متوسط سن شرکت کنندگان 51 سال بود. 80 کد مفهومی از مصاحبه ها استخراج شد و در 7 طبقه قرار گرفت که شامل موارد زیر بودند: رفتارهای درمان طلبانه مانند پنهان کردن بیماری، عوامل تسهیل کننده ی خوددرمانی مانند هزینه ی درمان، عوامل مربوط به بیماری شامل شدت و نوع بیماری، عوامل مربوط به پزشک مانند ترس از پزشک و احساس بی فایدگی مراجعه به پزشک، عوامل مهار کننده ی خوددرمانی مانند آموزش، شیوه خوددرمانی مانند مصرف خودسرانه ی دارو و استفاده از مواد گیاهی و بالاخره یافته های خوددرمانی مانند تأخیر در درمان و بروز عوارض. نتیجه گیری: خوددرمانی رفتاری است پیچیده که به اشکال مختلف وجود دارد و عوامل متعددی بر آن اثر می گذارد. خوددرمانی در بیماری دیابت می تواند عواقبی مانند تأخیر در درمان در بر داشته باشد. می توان با آموزش بیمار و تسهیل دسترسی به امکانات درمانی رفتارهای مناسب درمان طلبانه را در بیماران دیابتی نوع 2 تقویت نمود.